წამიყვანე შენთან, სადმე შორს…
თორემ ამ ქუჩის მტვერი სულში მათოვს და მყინავს,
ეს დამტვერილი ოცნებებიც კარგავენ ძალას,
გადამარჩინე…
თორემ მტვერი ყველაფერს მპარავს…

შენ მოგიძღვნიდი მთელ ჩემს სიცოცხლეს,
 საათებს, წუთებს,წამებს...
შენ მოგიძღვნიდი გულის სიმღერას,
 გულის სიმებით ნამღერს...
 შენთვის დავკრეფდი ჩემო ძვირფასო,
 წითელ ეკლიან ვარდებს...
ტაძრის კედელთან მუხლმოდრეკილი
 შენ დაგინთებდი სანთელს...
შენ მოგიძღვნიდი წმინდა სიყვარულს,
 გულის სიღრმეში ნადებს...
შენ მოგიძღვნიდი ცრემლის ნაკადულს
 წმინდა გრძნობებით სავსეს...

მენატრებოდი, ისე ძლიერ მენატრებოდი,
 რომ ღამისეულ სიზმარეთში მსტუმრობდი მუდამ...
 მენატრებოდი, ტკივილამდე მენატრებოდი,
 ამქვეყნად ყველა ბედნიერის ღიმილის მშურდა...
 მენატრებოდა შენი ფართო თვალების ცქერა...
 და ოცნებებით შენს ფიქრებთან შეხვედრა მსურდა,
მსურდა გამეგო, წუთით მაინც თუ გაგახსენდი,
ჩემი ალერსი, მოფერება ნუთუ არ გწყურდა?
 მომნატრებია ყველაფერი, რასაც ატყვია
 შენი შეხება,მოკრძალება, მზერა ბავშვური...